Αξιοθέατα στην Ρώμη:
Κολοσσιαίο
Το Κολοσσαίο άρχισε να κατασκευάζεται στην εποχή του Βεσπασιανού το 72 μ.Χ. και ολοκληρώθηκε όταν ήταν αυτοκράτορας ο Τίτος, το 80 μ.Χ.. Ονομαζόταν Αμφιθέατρο των Φλαβίων, από το όνομα της δυναστείας των αυτοκρατόρων που το έκτισαν. Για να κατασκευαστεί, εργάστηκαν χιλιάδες αιχμάλωτοι σκλάβοι όλων των εθνικοτήτων. Πήρε το όνομα του από το κολοσσιαίο άγαλμα του Νέρωνα (Κολοσσός του Νέρωνα), που βρισκόταν στην τοποθεσία που χτίστηκε. Μπορούσε να χωρέσει 65.000 θεατές και είχε σχήμα έλλειψης με περιφέρεια 524 μέτρων. Οι διαστάσεις του ήταν κολοσσιαίες: 156 x 188 μέτρα και το ύψος του έφτανε τα 48 μέτρα και είχε 4 ορόφους. Το εσωτερικό του ήταν χωρισμένο σε κερκίδες, ενώ στο κέντρο του είχε κονίστρα. Κάτω από την κονίστρα βρίσκονταν τα υπόγεια. Εκεί βρίσκονταν τα κλουβιά με τα ζώα, τα οποία μπορούσαν να ανυψωθούν για να ανεβαίνουν τα ζώα στην αρένα. Πάνω από την αρένα υπήρχε μια μεγάλη τέντα, προκειμένου οι θεατές να προστατεύονται από τον ήλιο. Οι θεατές έμπαιναν στο κτήριο μέσα από 80 εισόδους. Οι πολλές πύλες έδιναν στο Κολοσσαίο τη δυνατότητα να γεμίσει μέσα σε 15 λεπτά, και να αδειάσει μέσα σε μόλις 5. Στην κονίστρα (αρένα) οδηγούσαν δύο πύλες: η πύλη της ζώσης σαρκός, από την οποία οι μονομάχοι εισέρχονταν στην αρένα, και η «νεκρική πύλη», από την οποία απομακρύνονταν οι νεκροί της μάχης. Το Κολοσσαίο έμεινε θρυλικό ως το κέντρο των αιμοφόρων θεαμάτων που απολάμβανε η ρωμαϊκή αυλή στην εποχή της παρακμής της. Η ορχήστρα είχε διαμορφωθεί κατάλληλα για να πραγματοποιούνται ναυμαχίες, μονομαχίες και θηριομαχίες τις οποίες χρηματοδοτούσαν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες. Εκεί γίνονταν επίσης μαρτύρια χριστιανών. Στο Κολοσσαίο πραγματοποιούνταν αγώνες με ελεύθερη είσοδο, οι οποίοι διοργανώνονταν από τους αυτοκράτορες για να αυξάνουν την δημοτικότητά τους.
Βατικανό
ο Βατικανό ή αλλιώς Κράτος της Πόλης του Βατικανού, είναι ανεξάρτητη πόλη-κράτος, στη δυτική πλευρά της πόλης της Ρώμης στην Ιταλία και αποτελεί συνέχεια του παπικού κράτους του Μεσαίωνα. Ιδρύθηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 1929 με τη Συνθήκη του Λατερανού κατά τη διάρκεια του Φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι. Χαρακτηρίζεται ως το μικρότερο ανεξάρτητο κράτος, ως προς την έκτασή του (0,44 τετρ. χλμ.) και τον πληθυσμό του (σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση του 2023)[1] αριθμεί 764 ανθρώπους. Στο Βατικανό εδρεύει η Αγία Έδρα, που αποτελεί το πνευματικό και διοικητικό κέντρο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Η εκλογή του Πάπα γίνεται από κονκλάβιο καρδιναλίων, οι οποίοι είναι ηλικίας κάτω των 80 ετών.
Εθνική εορτή είναι η 13η Μαρτίου, ημερομηνία εκλογής (2013) του νέου Ποντίφικα. Το Βατικανό είναι η μοναδική χώρα στον δυτικό κόσμο (μαζί με τις Φιλιππίνες παγκοσμίως) όπου απαγορεύεται το διαζύγιο.
Πάνθεον
Ναός αφιερωμένος σε όλους τους θεούς της Αρχαίας Ρώμης, ένα από τα καλύτερα διατηρημένα κτίρια της αρχαιότητας. Το Πάνθεον βρίσκεται στη Piazza della Rotonda (Ρώμη). Κατασκευάστηκε ύστερα από εντολή του Αγρίππα κατά τον 1ο αιώνα π.Χ. και στον θριγκό φέρει την επιγραφή Marcus Agrippa Lucius filius, consul tertium, fecit ( ο Μάρκος Αγρίππας τού Λούκιου γιος, ύπατος για τρίτη φορά, το έκανε). Υπέστη αρκετές καταστροφές από πυρκαγιές, με αποτέλεσμα να ανακατασκευαστεί πλήρως από τον Αδριανό στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. Αρχικά, το Πάνθεον ήταν ναός αφιερωμένος σε όλες τις θεότητες της Αρχαίας Ρώμης. Μετατράπηκε σε χριστιανική εκκλησία κατά τον 7ο αιώνα. Αποτελεί το μεγαλύτερο σε μέγεθος ρωμαϊκό μνημείο, που να έχει διασωθεί έως σήμερα σχεδόν άφθαρτο, λόγω της ασταμάτητης χρήσης του έως και σήμερα. Η ονομασία του Πάνθεον προέρχεται από το αρχαιοελληνικό επίθετο πάνθειον, το οποίο σημαίνει «όλων των θεών». Το Πάνθεον διέθετε τον μεγαλύτερο θόλο σε όλη την Αρχαιότητα (43,3 μέτρα διαμέτρου στο εσωτερικό του), ο οποίος και παραμένει έως σήμερα ο μεγαλύτερος κατασκευασμένος από διαδοχικές και διαφορετικές στρώσεις από béton non-armé (μη ενισχυμένο σκυρόδεμα). Έπειτα από σχεδόν δύο χιλιετίες, η αξιοσημείωτη αυτή κατασκευή δεν παρουσιάζει κανένα σημάδι κατάρρευσης, παρά τις αρκετές αφαιρέσεις τμημάτων της διακόσμησής του.
Ναός του Αγίου Πέτρου.
Καπέλα Σιξτίνα
Είναι παρεκκλήσιο του Αποστολικού Παλατιού, της επίσημης κατοικίας του Πάπα, στην πόλη του Βατικανού. Το αρχικό Μεγάλο Παρεκκλήσιο ανακαινίστηκε το 1477-1480 από τον Πάπα Σίξτο Δ, στον οποίο οφείλει και το όνομά του. Από τότε η Καπέλα Σιστίνα έγινε χώρος για θρησκευτικές και διοικητικές δραστηριότητες. Στην εποχή μας είναι το μέρος σύσκεψης (κονκλάβιο) του συλλόγου των καρδιναλίων για την εκλογή του νέου πάπα. Η φήμη τού παρεκκλησίου οφείλεται στις νωπογραφίες που κοσμούν το εσωτερικό του, πρωτίστως του Μιχαήλ Αγγέλου, ο οποίος φιλοτέχνησε την οροφή του (1508-1512) και τον τοίχο του βωμού (1534-1541).
Βίλα Μποργκέζε.
Είναι πάρκο και Μουσείο Τέχνης στην Ρώμη. Τέσσερεις πύλες οδηγούν στην έπαυλη, επιφάνειας πέντε τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ήταν η θερινή έπαυλη του Οίκου των Μποργκέζε. Παλιά είχε αμπελώνες, κήπους, στάβλους και αποθήκες εργαλείων, ζωολογικό κήπο με εξωτικά ζώα και φυτά, κλουβιά πουλιών και σιντριβάνια. Τον 17ο αιώνα είχε και πλούσια συλλογή αρχαίων έργων τέχνης, πολύ φημισμένη. Το 1613 με 1616 κτίστηκε αναψυκτήριο. Το 1898-99 στέγασε την θεολογική σχολή των Πορτογάλων. Κρατικοποιήθηκε το 1901.
Fontana di Trevi ή Κρήνη ντι Τρέβι.
Είναι σιντριβάνι στην περιοχή Τρέβι στη Ρώμη. Είναι το μεγαλύτερο μπαρόκ σιντριβάνι της πόλης ύψους 25,9 μέτρων και πλάτους 49 μέτρων. Σχεδιάστηκε από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Νικόλα Σάλβι και ολοκληρώθηκε από τον Πιέτρο Μπράτσι. Το σιντριβάνι αυτό σηματοδοτεί το τέλος του Άκουα Βίργκο ενός αρχαίου ρωμαϊκού υδραγωγείου το οποίο υδροδοτούσε την αρχαία Ρώμη. Το 19 μ.Χ., οι Ρωμαίοι τεχνίτες εντόπισαν με την υποτιθέμενη βοήθεια μιας παρθένου μια πηγή καθαρού νερού περίπου 13 χιλιόμετρα έξω από την πόλη. (Αυτή η σκηνή αναπαρίσταται στην πρόσοψη του σημερινού σιντριβανιού.) Το Άκουα Βίργκο οδηγούσε το νερό στα μπάνια Λουτρά του Αγρίππα. Υδροδότησε τη Ρώμη τουλάχιστον για τετρακόσια χρόνια. Η καταστροφή των υδραγωγείων από Γότθους πολιορκητές το 537 με 538 ήταν το τελειωτικό χτύπημα για την αστική ζωή της ύστερης κλασσικής Ρώμης. Οι Ρωμαίοι στο Μεσαίωνα υδροδοτούνταν από μολυσμένα πηγάδια και από τον επίσης μολυσμένο ποταμό Τίβερη.
Ισπανικά σκαλιά.
Τα Ισπανικά Σκαλιά, γνωστά και ως Σκαλινάτα, (ιταλικά: Scalinata di Trinità dei Monti) είναι ένα από τα διασημότερα αξιοθέατα της Ρώμης και εδώ και αιώνες αποτελεί κλασικό τόπο συναντήσεων τόσο για τους κατοίκους όσο και για τους πολυάριθμους τουρίστες. Πρόκειται για μια μεγαλοπρεπή σκάλα που συνδέει την Πιάτσα ντι Σπάνια με ένα πλάτωμα μπροστά στην πρόσοψη της γαλλικής εκκλησίας Τρινιτά ντέι Μόντι. Η θέα της πόλης από το πλάτωμα αυτό είναι πανοραμική και πολύ όμορφη. Τους ανοιξιάτικους μήνες η Σκαλινάτα στολίζεται με γλάστρες από ανθισμένες αζαλέες. Συνδυάζει τόσο ευθεία τμήματα όσο και καμπύλες και έχει μια θεατρική αίσθηση. Έχει συνολικά 135-138 σκαλιά. Το fleur-de-lys, σύμβολο των Βουρβόνων και τα σύμβολα του Πάπα εναλλάσσονται προσεκτικά στις ανάγλυφες λεπτομέρειες. Στην κορυφή της δεσπόζει η Τρινιτά ντέι Μόντι με τα δίδυμα καμπαναριά της, ενώ στη βάση υπάρχει μια χαμηλή κρήνη, γνωστή σαν Κρήνη του Σαπιοκάραβου.
Το κάστρο των αγγέλων.
Το Καστέλ Σαντ'Άντζελο (Castel Sant'Angelo, "Κάστρο του Αγίου Αγγέλου") είναι ένα πανύψηλο κυλινδρικό οικοδόμημα στο Πάρκο Αντριάνο της Ρώμης. Παραγγέλθηκε αρχικά από το Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό (76-138μ.χ.) ως μαυσωλείο για τον ίδιο και την οικογένειά του. Το κτίριο χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τους πάπες ως φρούριο και κάστρο και σήμερα είναι μουσείο.
Terazza del Pincio.
Ο Πίντσιος Λόφος είναι ένας λόφος στο βορειοανατολικό τεταρτημόριο του ιστορικού κέντρου της Ρώμης . Ο λόφος βρίσκεται στα βόρεια του Quirinal , με θέα στο Campus Martius . Ήταν έξω από τα αρχικά όρια της αρχαίας πόλης της Ρώμης και δεν ήταν ένας από τους Επτά λόφους της Ρώμης , αλλά βρίσκεται μέσα στο τείχος που έχτισε ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Αυρηλιανός μεταξύ 270 και 273. Αρκετές σημαντικές οικογένειες στην Αρχαία Ρώμη είχαν βίλες και κήπους στις νότιες πλαγιές του. Ο λόφος έγινε γνωστός στους ρωμαϊκούς χρόνους ως Collis Hortorum (ο "Λόφος των Κήπων"). Το σημερινό του όνομα προέρχεται από τους Pincii, μια από τις οικογένειες που το κατέλαβαν τον 4ο αιώνα μ.Χ.